Dzień Wspomnienia Wiernych Zmarłych czy – jak tradycyjnie go nazywamy – Dzień Zaduszny jest uprzywilejowanym czasem Bożego miłosierdzia wobec zmarłych cierpiących w czyśćcu. Chociaż najwięcej dusz – według świadectw świętych i mistyków – zostaje wyzwolonych z cierpień w Uroczystość Bożego Narodzenia oraz w Święta Maryjne, to w Dzień Zaduszny z modlitw Kościoła świętego korzystają nawet ci zmarli, którzy odbywają najcięższy czyściec. Na tym między innymi polega cierpienie zmarłych w najcięższym czyśćcu, że przez skutki swoich grzechów sami zamknęli sobie drogę do otwarcia na Msze święte i modlitwy ofiarowane w ich intencji. Dodatkowym cierpieniem dla tych dusz jest również świadomość, że mija ich ten cenny dar ze strony Kościoła Pielgrzymującego.

W Rękopisie z czyśćca czytamy, że s. Maria od Krzyża zapytała swoją zmarłą współsiostrę, która przez kilkanaście lat przychodziła do niej z czyśćca: „Czy Dzień Zaduszny i oktawa Wszystkich Świętych przynoszą większej liczbie dusz czyśćcowych radość oraz wyzwolenie?”

W odpowiedzi usłyszała: „W Dzień Zaduszny wiele dusz opuszcza miejsce pokuty, przechodząc do nieba. Z wielkiej zaś łaskawości Bożej w tym jedynym dniu roku wszystkie bez wyjątku cierpiące dusze mają udział w uroczystych modlitwach Kościoła świętego. Ulga, jakiej doznaje każda dusza, jest jednak proporcjonalna do jej zasług: jedne otrzymują więcej, inne mniej; wszystkie jednak odczuwają tę wyjątkową łaskę. Przez długie lata spędzone w czyśćcu jest to dla wielu dusz tam cierpiących jedyna ulga, jakiej ze sprawiedliwości Bożej doznają” ( Rękopis…, Michalineum 1999, s. 64)