Oznaki

Oznaki i rodzaje powołania

Skoro tak wielkim szczęściem jest odkrycie i podjęcie powołania, to przyjrzyjmy się, jak jego oznaki charakteryzował Ojciec Honorat. I tu z pewnością wiele osób się zdziwi, bo stwierdza on, że osoba powołana nie zawsze musi odnajdywać w sobie naturalne predyspozycje do stanu zakonnego. Więcej, może nawet odczuwać pewną niechęć do tego rodzaju życia! Aż się wierzyć nie chce, że to tak może być. Przyznam, że sama byłam bardzo zaskoczona, gdy po raz pierwszy o tym przeczytałam. Ojciec Honorat był człowiekiem wielkiego doświadczenia w rozeznawaniu powołania, więc zapewne można mu wierzyć, gdy stwierdza, że „naturalny pociąg” nie jest jego koniecznym warunkiem, i że prawdziwie Boże powołanie nie wyklucza nawet naturalnej niechęci do tego stanu życia.

Ten wielki Kierownik dusz wylicza jednak trzy rodzaje powołania, które dają pełny obraz tej tak trudnej do ogarnięcia tajemnicy Bożego działa w ludzkich sercach. Pierwsze to powołanie „nadzwyczajne i pewne”, które łatwo jest rozpoznawane przez osobę powołaną i jej najbliższe otoczenie. Drugie Honorat nazywa powołaniem „niezwykłym – wahającym się”. Wówczas osoba powołana nie zawsze odczuwa jednakowe pragnienie życia zakonnego, jednocześnie wahając się między oddaniem na wyjątkową służbę Bogu, a życiem w świecie. I wreszcie trzeci rodzaj, który określa jako „zwyczajny”. Charakteryzuje się on brakiem „wewnętrznych pociągów”, ale rodzi się np. jako owoc uczestnictwa w rekolekcjach, czy też dogłębnej refleksji nad wyższością życia poświęconego Bogu, lub jest skutkiem duchowej współpracy ze spowiednikiem.

W celu ułatwienia rozeznania powołania zakonnego, Ojciec Honorat, opierając się na doświadczeniu osób powołanych, wylicza wewnętrzne nastawienia, które mogą wskazywać na to, że Bóg kogoś wzywa. I tak np.: odczucie marności rzeczy ziemskich, które nie są zdolne zaspokoić pragnień serca; wstręt do przewrotnego i zepsutego świata, i do wszystkiego, co sobą prezentuje; obawa przed duchowym rozbiciem, którego już wielu doznało; pragnienie życia cichego, ukrytego, z dala od zaszczytów i sławy; obawa przed popełnieniem grzechu, przed upadkiem, którego trudno się ustrzec wśród świata; konieczność pracy nad zbawieniem duszy, do czego o wiele więcej okazji jest w zakonie; chęć odpokutowania za grzechy; nadzieja zapewnienia sobie szczęśliwej śmierci; przykład świętych wzorów oddania się Bogu; pragnienie swobodnego oddania się modlitwie i bliskiego obcowania z Bogiem; pragnienie naśladowania Chrystusa Pana; pragnienie pracy i cierpienia dla zbawienia innych ludzi; pragnienie poświęcenia się dla chwały Bożej w najdoskonalszy sposób.

Powołanie jednak zawsze pozostanie tajemnicą, której odkrywanie wymaga od każdego człowieka przede wszystkim osobistego, modlitewnego zanurzenia w Bogu.