Konsekracja – śluby zakonne
Konsekracja jest oddaniem siebie Jezusowi – na zawsze! Do takiego oddania zostałyśmy powołane przez Boga. Siostra zakonna, składając śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, decyduje się na uczynienie swojego życia wyłączną własnością Chrystusa Pana. Nikt poza Jezusem nie może całkowicie zawładnąć ani jej duszą, ani umysłem, ani wolą, ani sercem, ani też ciałem. Tylko On ma prawo do bycia jej Jedyną Miłością i o tej Miłości, Jezusowa wybranka, ma świadczyć i dzielić się nią, idąc z posługą do drugiego człowieka.
Nie da się jednak dochować wierności Jezusowi jedynie wysiłkiem własnej woli. Potrzebujemy uprzedzającej łaski Bożej i mocy Jego miłości, aby ustrzec w sercu i rozwinąć dar powołania.Wiedział o tym św. Franciszek z Asyżu, gdy swój list, skierowany do całego zakonu, zakończył bardzo znamienną modlitwą:
„Wszechmogący, wiekuisty, sprawiedliwy i miłosierny Boże, daj nam nędznym czynić dla Ciebie to, o czym wiemy, że tego chcesz i chcieć zawsze tego, co się Tobie podoba, abyśmy wewnętrznie oczyszczeni, wewnętrznie oświeceni i rozpaleni ogniem Ducha Świętego, mogli iść śladami umiłowanego Syna Twego, Pana naszego Jezusa Chrystusa i dojść do Ciebie, Najwyższy, jedynie przez miłość Twoją i łaskę, który żyjesz i królujesz, i odbierasz hołd w doskonałej Trójcy i prostej Jedności, Bóg wszechmogący przez wszystkie wieki wieków. Amen”.
Nie istnieją łatwe drogi do prawdziwego szczęścia. Każde więc powołanie wiąże się z podjęciem określonych trudów i wyrzeczeń. Dlatego i praktykowanie trzech rad ewangelicznych nie jest ich pozbawione, ale – jak pisze R. Garrigou-Lagrange w swoim dziele Trzy okresy życia wewnętrznego – „Ptak dźwiga skrzydła, ale jeszcze bardziej one go niosą; podobnie cnoty zakonne i trzy śluby nakładają specjalne zobowiązania, to prawda; ale bardziej jeszcze wznoszą dusze ku doskonałej miłości w sposób szybszy i pewniejszy”.
